Λεύτερος να `σαι δούλος οποιανού,
λεύτερος να μιλάς, όταν κοιμάσαι,
λεύτερος, χρόνια να τα κυνηγάς
των Γιούρων τα ποντίκια μη σε φάνε.

Στις πληγές της ψυχής σου να χιλιάζουν
τα ψέματα — της μύγας τα σκουλήκια —,
να `σαι της Ιστορίας γελοιογράφος,
αφέντης δίχως πιθαμή δικιά σου.
Σαν την στέρφα γουρούνα τ’ αϊ-Αντώνη,

μισότυφλη από πάχητα και νύστα,
να `νείρεσαι πως κολυμπάς σε κάτουρα
και ξερατά, γρυλίζοντας: "Παράδεισος"!