Και για ν’ αλλάξω τόνο εδώ στα ξένα
λέω να μιλήσω τώρα και για σένα
συνθέτοντας, καθόλου όμως για πλάκα
αυτό το ρέκβιεμ, δίχως μουσική, για έναν μαλάκα.

Δε σε ξεχνάω, ξέρεις εσύ, εσέναν λέω
κι ας πέρασαν τα χρόνια, κι ας μην κλαίω
πια για όσα μου έκανες. Εδώ στα ξένα
με το αίμα εξόριστο, εγώ θυμάμαι εσένα.

Και τρέμω μην πεθάνω πριν πεθάνεις
και δε σε κυνηγάει ως να πεθάνεις
πλάκα στο στήθος σου κι επιγραφή στην πλάκα
γραμμένο αυτό το ρέκβιεμ — ενώ ζούσες.