Τις νύχτες ταΐζω την ελπίδα μου
αμβροσία και σκόνη
Τη μέρα η ζωή μου φτιάχνει
χαμένα χρόνια.

Απέναντι έχει φως
απέναντι έχει αύριο
απέναντι έχει κίνηση
Θα μείνω εδώ.

Τόσο που νιώθεις ναυαγός
στη στεριά
κι ακόμα πνίγεσαι.

Σκορπάω τα λόγια μου τα διώχνω
κι αυτά μ’ ακολουθούν σκυφτά
παιδιά που τα μάλωσες.