Είτε μοναχός μου κι είτε μ’ αλλουνούς,
στη λασπιά του κόσμου και στους ουρανούς,
σε μακριά πελάγη, σε ψηλά βουνά,
στην αγάπη πλάγι, μέρα ή σκοτεινά

είτε με τ’ αηδόνια στη ρεματαριά
είτε με τα χιόνια του ντεληβοριά
είτε με τη λύρα την ποιητική
είτε με την πείρα και τη λογική
είτε κρασωμένος είτε νερωτός

είτε κλειδωμένος είτ’ αμολητός
είτε σαν παλεύω ένας με πολλούς
είτε ψαχουλεύω μέσα σε τυφλούς
από τα μικράτα ως τα γηρατειά
(τότε που μ’ εκράτ’ ακράταγη φωτιά,

τώρα, που με παίρνει χάρου προσταγή
και βαριά με γέρνει στην αχόρταη γη)
σ’ όλα τα στοιχεία τα παντοτινά,
σ’ όλα τα ψυχία τα καθημερνά
σε ζητώ χαρά μου, τόση δα χαρά!

Μάιδε στα όνειρά μου μάιδε μια φορά!
Θα `πρεπε να πέσω σ’ άπατον γκρεμό,
θα `πρεπε να δέσω πέτρα στο λαιμό,
αν, Ιδέα θεά μου, φλόγα μου αστρική,
δεν κοιτούσες χάμου να κοιτάξω εκεί.

Ω! τι μαύρα σκότη κι αίματα πηχτά!
Όλ’ η ανθρωπότη κλαίει με βογκηχτά!
— "Σωτηρία για σένα και ξεχωριστή
δεν υπάρχει (για Ένα!), πριν σωθούν αυτοί!"