Το άρωμα που με πολιορκούσε
είχε τις πόρτες του ανοιχτές
στη θάλασσα. Μπαινόβγαινα
όπως μέσα στο φως
με κλειστά μάτια.

Τώρα που μπήκες στην καρδιά μου
ρέεις και φεύγεις με ιριδισμούς
άπιαστες σκιές και αποχρώσεις.
Κάπου ευωδιάζεις, κάπου μελωδείς
και κοιτάζω τον κήπο
κι αφουγκράζομαι τους ουρανούς.
Πότε μ’ αγγίζει ένα αόρατο ανθάκι
πότε με καταπίνει άπατος βυθός.

Το γνώριμο σε μυστήριο τυλιγμένο.