Ας ξαπλώσω απόψε
απ’ της αλήθειας τη μεριά
–της δικής μου φυσικά–
Είναι προσωπικό στοίχημα η αλήθεια
κι αντιληπτή απ’ τον καθένα
ανάλογα
με το σχήμα του κόσμου του.

Ας θεωρήσω λοιπόν
ότι οι σκέψεις μου με συμπεριλαμβάνουν
στο βαθμό που τις υπακούω
σαν κατοικίδιο
ήμερο, στα όρια της ασφάλειάς του
έξυπνο, στα όρια της προέλευσής του
πιστό, στα όρια της αντοχής του.

Ας υποθέσουμε τέλος
πως το ποίημα
είναι ο γενικός αποστακτήρας
αυτών που βίωσα
αγάπησα και μίσησα
ελπίζω ή φοβάμαι
ή
όσων νομίζω ότι βίωσα
αγάπησα και μίσησα
ελπίζω ή φοβάμαι.

Ποιο να `ναι άραγε εκείνο
το μαγικό συστατικό
που θα το κάνει κοινωνό
μιας έγκλειστης
–παράφορης σχεδόν–
ανάγκης για ουρανό.

Λέξεις παυσίλυπες, λέξεις ασύλητες
ασύλληπτη για μένα αυτή η σκέψη
Ίσως στην έμβρυα μνήμη μου χαμένη
ή ανύπαρκτη.

Ας είναι
Ας παραμείνει μυστική η έξοδος
ας μείνουνε τα μάτια σφαλιστά
κι ας τριγυρίζει εκείνο άηχο
ελεύθερο απ’ τα δικά μου τα δεσμά.

Ίσως αν ξαναγεννηθώ αθώα
θα μπορώ και να σωπαίνω.