Ακράταγα νιάτα φωτιά στη φωτιά
και στ’ άρματα πάντα καθ’ ώρα, όσην ώρα!
Χωρίς χαλινάρι σ’ ορθήν κατηφόρα
και πάντα και σ’ όλα η κακία την πρωτιά!

Και σάρκα και νους και καρδιά μου ποτές
δεν είπανε τ’ "όχι" στην άγι’ αμαρτία.
Δεν είχα σκοπό παρά μόνον αιτία.
Και ζούσα τα τώρ', αστοχούσα το χτες.
Χαμένα του μάκρου, θαμμένα του βάθου,

μηδέ φαντασιά τ’ ανασταίνει κι ας θέλει.
Αθάλ’ η φωτιά και φαρμάκια το μέλι!...
Άι τώρα στη στάχτη σου ενάρετα κάθου!
Ρωτάς, αν μετάνιωσα; Ναι, μα για όσα
δεν έκανα κι όχι γι’ αυτά που `χω κάνει.

Στα χρόνια μας ήταν μακρύ το φουστάνι,
γυναίκες ολίγες, πιο λίγα τα γρόσα.