Σου πάει αυτό το γκρίζο
μην τ’ αλλάξεις
είναι η στάχτη
που σκεπάζει όσα πέρασαν
και τα γλυκαίνει
μέσα σε μια θαμπάδα προστασίας.

Κάποτε χρύσιζαν τα γέλια
και τα ηλιοτρόπια
έστρεφαν το βλέμμα τους
στο πέρασμά σου.
Ζευγαρωτοί οι δρόμοι
διαλαλούσαν τα γαλάζια τους
το κόκκινο μαντίλι σου
δεμένο στο λαιμό του αιώνιου
ανέμιζε σε φωτεινότερο ουρανό.

Δε βαριέσαι
μήπως μας γλίτωσε η αγάπη απ’ τον πόνο;
Όλο φιλιά κι απελπισμένα ραντεβού
όλοι ακατόρθωτες οι περιστάσεις
και η κατά συνθήκην ενοχή
η θλίψη
να μπαινοβγαίνει
απ’ το παρόν στη λήθη.

Κουράστηκα ν’ αρπάζομαι
απ’ τα μαλλιά της κάθ’ ελπίδας
τελευταία στιγμή να ξεφεύγω
από απαντήσεις που τσακίζονταν
στα γρανιτένια ερωτήματα
από χρώματα
που ξέβαφαν στο πρώτο δείλι.

Γι’ αυτό σου λέω
σου πάει αυτό το γκρίζο.
Μην τ’ αλλάξεις.