Πόσα χρόνια να γυρίσει
κι όμως η μυρουδιά της χυμένη παντού
ξεχασμένη σ’ όλο το δωμάτιο στις πιο απίθανες γωνιές
σάμπως να ζει ακόμη ανάμεσά μας!

Όμως πρέπει να γύρισε ύστερα από τόσα χρόνια
αυτές τις ώρες την προσμένω κάθε βράδυ
σχεδιάζοντας με το μολύβι κόκκινα στόματα απάνω στο χαρτί
όπως και να `τανε έπρεπε να τρίξει πάλι η πόρτα
ας είναι κι απ’ τον άνεμο.

Ας είν’ με δυο ημικύκλια στεγνά πάνω στα χείλη
στο μέτωπο κατάμαυρες ραβδώσεις
φτάνει που θά `ρθει μοναχά ύστερα από χρόνια
μόνο που θά `ρθει!...
Σχεδιάζοντας κόκκινα φλογερά στόματα απάνω στο χαρτί.

...Νόμισα πως θα πνιγόμουνα!