Ξύπνημα άμεμπτου πρωινού εκείνη η Δευτέρα
δεν έλαχε σαν όλες να γκρινιάξει.
Το στοργικό απόγευμα κυριακάτικου περιπάτου
ελαφρύς ύπνος το σκέπασε
κι ανάδρομος να ήτανε ο ήλιος
σημάδεψε αυτή μου την πληρότητα
μιας μέρας έστω μικρής
σαν όλα τα μικρά που θάλλουν
αγκαλιασμένα σε ζεστά μάλλινα ρούχα
κι αποκοιμιούνται σαν παιδιά ως τη γαλήνη.

Παράπεσε πολύ το στέρημα.
Μήνες μετράει η αναζήτηση
και δεν έχρηζε άλλης επιβράδυνσης
κι ο κάματος —θαρρείς κι από το νου πηγάζει—
να ρέει στα μέλη και να εξουθενώνει
εκείνη την ανάλαφρη αίσθηση του πιθανού ή του τυχαίου.

Μα και το ξόδεμα κάπου τελειώνει.
Αυτοαναιρούμενες οι θλίψεις
στα πηγαινέλα τους ξεθώριασαν
τις τσαλαπάτησε η ειλικρίνεια
και πάνε.

Κάτι μικρά ανθάκια μιας υποψίας που δεν έβλεπε
πέρα απ’ τη μύτη των πρεσβυωπικών της εμμονών
τώρα ξεπεταχτήκανε κι αρωματίζουν
όλο μου το φθινόπωρο.
Πλάνες αν είσαστε, σωπάστε

Κι αν δεν μπορέσουμε ποτέ
να φτάσουμε τα ύψη εκείνα
που κατοικεί η ελευθερία
του ν’ αγαπάς ανόθευτα από ανταπόδοση και χρέος
δεν πειράζει.
Δεν είχα καυχηθεί ποτέ
την κατ’ εικόνα ομοίωσή μου.

Έτσι κι αλλιώς
προμηθευτές του αγνώστου είμαστε.
Μπορούμε να βαδίσουμε
αφήνοντας στο πλάι
συμπλεκτικούς συνδέσμους και αντωνυμίες κτητικές
με ένα στίγμα μόνο.
Εκείνη τη Δευτέρα
ευκαιρία.