Παλεύουνε σαράντα ματωμένα χρόνια,
νιος αντρειωμένος Διγενής, μπαμπέσης Χάρος
παλεύουνε σ’ όλη τη γης κι όχι στ’ Αλώνια...
δώθε τα νιόφυτα φτερά, κείθε το βάρος.

Δεν είναι δυο οι παλαιστές. Όλ’ η ανθρωπότη
σ’ αίματα και πετρέλαια βυθά ως τα μπούνια.
Η Λευτεριά με τη σκλαβιά αρπαγμένες για ό,τι
ο ένας ζητάει, ο άλλος αρνιέται — είναι μιλιούνια!
Παλεύουν οι Πολλοί με τους Ολίγους χρόνια,

στεριές, πελάη παλεύουνε και σειέται η μέρα
κι όπου πατήσει ο Θάνατος σπάζει λαγόνια
κι όπου μαγκώσει ο Διγενής, όλη τη σφαίρα!
Οι Δίκαιοι με τους Άδικους. Ποιος θα νικήσει;
Πόχει ψυχή και δύναμη, μυαλό και νιότη!

Για πάντα ο Χάροντας στα Τάρταρα θα σβήσει
και θε να διώξ’ η φωτεινή μέρα τα σκότη.
Φέρτε λουλούδια και κρασί, φέρτε λαγούτα
και λαγούτα λαγούτα σε χορό χεροπιαστείτε!
Βαριοχτυπώντας με τη φτέρνα σας ετούτα

τα οκνά και μαύρα χώματα, βροντοφωνείτε:
"Εφάγατε το Διγενή, πια δε μας τρώτε,
μα θα μας θρέφετε ολουνούς, σ’ όλη τη Γη!
Τώρα δεν είστε Μητριά, καθώς ετότε,
αλλ’ είστε Μάνα μας κι εμείς καλοί σας γιοι!"