Σε παγωμένο πεδίο νυκτός
η ατμόσφαιρα κρυσταλλωμένη
Αλκοολούχα σύνδρομα
και τα σωθικά μου ανάκατα.

Τρικυμισμένο το πεζοδρόμιο
να με καταπιεί, μα εγώ
θα προχωρώ απ’ τη λωρίδα των τυφλών
να οσμίζομαι τον κόσμο
ακολουθώντας την αύρα του.

Και το καινό, κενό.

Οι παρακαταθήκες από καιρό
παραδομένες σε ανηλεή θεό
στιγματίζουν την ομορφιά
και το πηγαίο ολίσθημα
–πάσα γη άχθος–
Ηθικολογώντας
με ευπρεπή δουλικότητα
ματαιώνουν τους Διόνυσους
αυτού του κόσμου.

Να `ξερε λες η αφή από σφάλματα;

Κι επειδή τα επιθέματα των λογιών λογικών
δεν επουλώνουν τη ροή της ελπίδας
θα αναμένω την εποχή που
αχνίζει η μέρα νωρίς
για να ξεδιπλωθώ απ’ την ομίχλη.

Να τρέξει ο αποταμιευτήρας μου
στην κοιλάδα του Ανθεμούντα
χωρίς ελεγχόμενη ροή.

Στοπ.

Αρκετά μακελέψαμε τα βάθη μας
στο βωμό του επέκεινα.