Ξημέρωσεν ο δείχτης πάλι Κυριακή.
Εφτά μέρες
η μια πάνω απ’ την άλλη
δεμένες
ολόιδιες
σα χάντρες κατάμαυρες
κομπολογιών του σεμιναρίου.

Μια, τέσσερις, πενήντα δύο.
Έξι μέρες όλες για μια
έξι μέρες αναμονή
έξι μέρες σκέψη
για μια μέρα
μόνο για μια μέρα
μόνο για μιαν ώρα.

Απόγευμα κι ήλιος.
Ώρες ταυτισμένες
χωρίς συνείδηση
προσπαθώντας μια λάμψη
σε φόντο σελίδων
με πένθιμο χρώμα.

Μια μέρα αμφίβολης χαράς
ίσως μόνο μιαν ώρα
λίγες στιγμές.

Το βράδυ αρχίζει πάλι η αναμονή
πάλι μιαν εβδομάδα, τέσσερις, πενήντα δύο.