Δεν ήτανε κατάμαυρη νυχτιά κακού χειμώνα,
που `χε καρφώσ’ η παγωνιά τ’ αργά νερά στη χούνη
και μανιασμένος ο θρακιάς ξερίζωνε τα δέντρα.
Ούτε κι ουρλιάζαν πεινασμένοι στα φαράγγια οι λύκοι

κι όλα, μεγάλα και μικρά, τα ζωντανά ζαρώναν
στα καταφύγια κι οι φτωχοί στ’ αχεροκάλυβά τους
κι έτσι, να πεις, την ατιμία δεν είδε ανθρώπου μάτι!
Τέτοι’ ατιμία, που ξεπερνά και την κορφή τ’ Ολύμπου,
ψηλότερ’ απ’ την κορυφαία τιμή σου, Μεσολόγγι!

Ήτανε μήνας Αλωνάρης, ντάλα μεσημέρι,
που ξεφαντώνανε στα κλώνια ασίγαστα τζιτζίκια,
στη θάλασσα των αμπελιών μελώναν τα σταφύλια
και βίγλιζε στη δεμοσιά με χίλια μάτια ο ήλιος
κι από τον ήλιο πιότερο λαμπάδιαζεν ο τάφος.

Κι άξαφνα εράγ’ η Κόλαση και ξέρασε ποτάμι
όση βρομιά `χε κατακάτσει μέσα της αιώνες
και χύθηκεν ακράταγη να καταπιεί τον τάφο
κι όλην φαρμάκωσε την πλάση και την Ιστορία!
Κι η Μάνα, η μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα,

σαν έγειρε και διάβασε όσα δε λέει το στόμα:
"Καλά σας κάναν", έχασε το φως των ομματιών της.
Τυφλή αντικρίζει τ’ αυριανά, τυφλή τα περασμένα.
Δεν ήταν ένας μήτε δυο, παρ’ όλ’ η προδοσία!
Κι αν δεν βαριέσαι, βάλε την να πιάσει τον εαυτό της.