Αν άθελά σου γεννηθείς στη φάτνη των αλόγων
και σε ντοβλέτι φονικό και ξενοπατημένο,
δε θα `χεις τίποτα δικό, πατρίδα σου και γνώμη.
Για να σωθείς, μένε βαθιά κι oλοζωής στην κόπρο.

Στεριές, ουράνια, θάλασσες — όλουθε μαντρωμένα.
Για τον αφέντη θα γαβγίζεις φυλακόσκυλο όρθιο,
γι’ αυτόνε θα σκοτώνεσαι, γι’ αυτόνε θα σκοτώνεις
και πλερωμένος μασκαράς τον κάλλιο θα σπιουνεύεις.
Θ’ απλώνεις την ψυχούλα σου στον ξένον ποδοσκούπι

και δούλος θ’ αμποδάς τους άλλους ν’ αποδουλωθούνε.
Φονιά και ψευτομάρτυρα θα σε πλερώνει ο νόμος
κι όσο βυθάς στην ατιμία, τόσο και θα τιμιέσαι.
Κι όντας ο ξένος χάροντας κι ο ντόπιος σταυραδέρφια,
καίνε, κρεμάνε κι ατιμάζουν τη φτωχή σου Μάνα,

βόηθα και συ και βάρα την πισώπλατα, κρυμμένος,
κι ύστερα, χάι στην εκκλησιά σου αγγελικά πλασμένος!
Κι όταν στον έσχατο βυθό του ξεπεσμού πατώσεις,
δώσ’ ένα σάλτο να βρεθείς στην κορυφή του κόσμου,
που σέπεται άταφο ψοφίμι, πρώτο εσύ κοράκι!
Κι η Δόξα με την κόπρο σου την Ιστορία θα γράφει!