Πικρό το στόμα του πρωινού
κι ο καφές πιο πικρός ακόμα
Καθρεφτίζει μάτια κόκκινα
του κορεσμού
από μια νύχτα που διαιρείται
σε ευχαρίστηση και θλίψη
για το τέλος της ευχαρίστησης

Πώς να διαχειριστείς τώρα
το ένα φως
που τόσο διεισδυτικό
τόσο κατευθυνόμενο
θα μπήξει την ακίδα του
στην καρδιά του τέλους
της νύχτας

Δροσερό το άρωμα της αυγής
πλάι σε μια θάλασσα λησμονημένη
Με την αρμύρα της σ’ εξάτμιση
να συμπληρώσει γεύση νοτισμένου δέρματος
Μύριες πτυχώσεις σ’ ασημί αντανακλάσεις
Υδάτινες ρυτίδες του έρωτα, που
γερνάει στην καρδιά μου εξόριστος
κάτω από μια σελήνη κλαίουσα

Να θυμηθώ
να κοιμηθώ
στης ανατροπής μου τα κύματα

Μα πού χάθηκε
Πού να `ναι τώρα αυτό το φως;