Λαφρί στομάχι, ξάπλα στο σανό
(δυο φαγιά την ημέρα είναι πολύ!)
ξυπνούσε τα χαράματα πουλί
με τα φτερά των είκοσι χρονώ.

Η πλάση θάμ', ανθρώποι και στοιχεία,
τα πάντ’ αγάπη, λευτεριά, ησυχία.
Κελαηδάνε πουλιά, νερά κι αγέρας
και στα ψηλά Πανάγαθος Πατέρας.
Δούλευε δωδεκάωρο με χαρά του,

για να γίνει κι αυτός με τη σειρά του
συνάρχοντας, μεγάλη κεφαλή,
και γι’ αυτόν να δουλεύουνε πολλοί.
Μα γέρασε και σώμα και ψυχή
κι έμεινε δούλος, όπως στην αρχή.

Δεν κελαηδάει πουλί, νερό κι αγέρας
κι απάνου σ’ όλα Θάνατος Πατέρας.
Πώς γίνεται ο ραγιάς αφεντικό,
δεν το `μαθε. Κι αν του το λέγαν άλλοι,
θα μπορούσε να κάνει φονικό

για μιαν Ελλάδα θρήσκα και Μεγάλη!
Χαροπαλευει τώρα στο σανό του
κι ένα μονάχα το παράπονό του:
Δεν πρόλαβε να δει την οικουμένη
μια κι όξω Χιροσίμα κανωμένη.