Ετοιμάζεται συννεφιά να κατέλθει
επιτέλους γνώριμα τα εδάφη.
Είδες που στα `λεγα ήλιε μου
δεν κάνουν όνειρα στη μέση του χειμώνα
δεν τριγυρίζουν έτσι οι εύθραυστες στιγμές
ξέντυτες ανοχύρωτες στην κάθε ανάγκη
που σου χτυπά μεσάνυχτα την πόρτα
Θάνατος ήρθε και πέρασε.

Τι να περισώσεις από έναν θάνατο;
Βρέχει ανοίγεις το ραδιόφωνο
και ταξιδεύεις.
People are strange.
Ω ναι εκείνες οι τρύπιες ώρες
που άφηναν στάλες αναμονής
να κυλούν στα τζάμια
κι ονόμαζαν την άγνοια αρετή
κι ελπίδα την επιθυμία.

Μεγάλωσα πολύ ήλιε μου
για να σου επιτρέπω να βαφτίζεις
τον ουρανό πατρίδα
τον άνεμο ταξίδι
τα δάκρυα βροχή
και την ανάγκη έρωτα.

Κι αν από κάθε αφανισμό φτάνεις λιγότερος
είσαι ακόμα αρκετός για να χωρέσεις
πολλαπλούς θανάτους ήλιε μου.
Έχεις πολλά ακόμα
να κερδίσεις και να χάσεις.
Μόνο μην είσαι πρόωρα αισιόδοξος
και πρόσκαιρα ανοιξιάτικος
γιατί καμιά μου θλίψη δε σε αθωώνει
ούτε σε κάνει πιο υπαρκτό από άλλους
ομότιμους θανάτους.

Θάνατος ήσουν και πέρασες.