Φαιδρά υπέρ τον λόφον
και πάλιν ανατέλλεις
και φως γλυκύ μου στέλλεις,
σελήνη μου χρυσή!

Άλλοτε ενθυμούμαι
φευ! Τώρα και δακρύω,
σ’ εβλέπομεν οι δυο,
το ενθυμίσαι συ;

Το ενθυμίσαι, φίλη
των πρώτων μου ερώτων,
τον όρκον της των πρώτων
μάρτυς νυκτερινή;

Η όψη σου το λέγει
η κατηφής, σελήνη!
Τι τ’ όφελος, εκείνη
εκείνη λησμονεί.