Σε μακαρίζ’ ολόφυλλε κισσέ! Τι ενώ είσαι πλασμένος
να σέρνεσαι κατάχαμα στη γης,
στο πλάι σου πάντα θα βρεθεί μια λεϊμονιά, ένας τοίχος
ας είν’ κι ερειπιασμένος
να δώσει σου τ’ ανέβασμα στα ύψη που ποθείς.

Τι γω ως τα τώρα μάταια, μια σπλαχνική γυναίκα,
δε μπόρεσα ωιμένανε να βρω
για κάθε ιδέα, κάθε ψηλό σκοπό μου αποκούμπι
να μου σταθεί μονάκριβη Ρεβέκα
κερνώντας με τ’ αθάνατο της στάμνας της νερό...