Κλειστή
λιθόστρωτη αυλή
ασβεστωμένοι μαντρότοιχοι
και μπροστά να κλείνει τη θάλασσα
σφραγισμένο μυστήριο
το Παλάτσο
του Κουντουριώτη ή του Μίνωα.
Στα ενδότερά του μια μόνη προσπέλαση
η χοντρή ανεμόσκαλα.
Την ανεβαίνουν όλοι ο καθείς με την τέχνη του
νηστικοί και περίεργοι.

Το πρώτο δώμα είναι για τον Άντρα
το δεύτερο για τη Γυναίκα
το κατώι για τον Γέροντα και την ηλακάτη
η τραπεζαρία για τους καλοφαγάδες και τους ζωντανούς
το μαγειρείο για τη λογομαχία
το μπάνιο για το έγκλημα και την Κλυταιμνήστρα
το σαλόνι για τις Τρεις Χάριτες και τα βίτσια τους
(τη Σιμονέττα Βεσπούτσι με το φίδι της
τη Λου Σαμολέ με το καμτσίκι της
τη Μπουμπουλίνα με το κοχύλι της)
ο ξενώνας για τον Θεμιστοκλή και τους Έλληνες
(φυσικά πλην Λακεδαιμονίων)
το λιακωτό για τον Ελύτη
για τον Σεφέρη η στέρνα
και ο μέσα κήπος με το κυπαρίσσι
για τα σταμνιά των Μυροφόρων και την Ελλάδα
(επί ξύλου)
ανάμεσα στα εκμαγεία της Σκύλας και της Χάρυβδης
με το πουλί της 21ης Απριλίου να της τρώει
τα σπλάχνα.
Και μια φωνή
να λέει και να
επαναλαμβάνει
σε όλες τις κλίμακες: