Τ’ άπιαστο θάμα επιάσθη.
Χαίρε χαριτωμένη!

Στο θαμπολόγημα του νου
ξένη η καρδιά αντιστέκεται.
Ξένη και πάλι ξένη.

Βουλιάζει αγάλι τ’ όραμα
στενεύει η Πλατυτέρα
ξεφτίζεται ψηφί – ψηφί η πρώτη ζωγραφιά.
Στη λεπτομέρεια την πυρή
περνάει ένα χέρι,
ασβέστης,
δυο μάτια νέα γράφονται
που κλείνουνε τη γη.

Χαίρε χαριτωμένη!
Το χαίρε τ’ αρχαγγελικό δε θα ξανακουστεί.
Είναι η καρδιά μια ρήγισσα θαμμένη
που σπάζει τα επιτύμβια και βγαίνει πέρα
ορθή.

Έρχεται τώρα ένα όραμα σαν πρώτα,
μα είναι ξένα τα μάτια, τα μαλλιά.
Ένα καινούργιο ρίγησμα τη ρήγισσα ανασταίνει
και γέρνει.
Ο νους πετά.