Σταμάτα να μπαίνεις εμπόδιο στην ευτυχία μου
και μη ζητάς την υπέρβαση να κάνω.
Χρόνια ολόκληρα μου πήρε να σου μοιάσω
χρόνια
να παραμορφωθώ.

Ένα εκατομμύριο λέξεις έχω να πω,
ένα εκατομμύριο θάλασσες.
Ένα εκατομμύριο λάθη στο σακάκι μου,
μα "ας είναι που φεύγεις η τελευταία αυτή φορά".

Έπαψε η ηχώ στην αμμουδιά...
Ο καιρός δε λέει να φτιάξει.

Ένα πρόχειρο έβαλα στο τραπέζι πρωινό,
δίπλα του,
εκατομμύρια λάθη...

Έχει πολύ φεγγάρι απόψε,
και από τότε που σε αγάπησα
αυτά τα φοβάμαι.

Είναι λες και χρωστάς
στα περσινά καλοκαίρια μια χάρη.
Είναι λες και ακούμπησες τον παλιό εαυτό σου στο πλάι.

Περιττό το φεγγάρι απόψε.
Και από τότε που σε αγάπησα,
φοβάμαι.

Το μυαλό μου επικίνδυνο
για τις γειτονιές τις παλιές.
Εκεί που τα άτυχα παιδιά
Κοιτάζονται στα μάτια.

Μεγαλώσαμε...
Περίσσια μας φάνηκαν τα φώτα.
Ώρα χαράματα ιδρωμένοι σηκωθήκαμε
και σβήσαμε τον ήλιο.

Χίλιοι και δύο τρόποι υπάρχουν να αγαπάς
μα απ’ αυτούς
δεν έμαθες κανένα.

Δεν καταλαβαίνω
πώς όλα προλαβαίνουν να συμβούν
μέσα στο γέλιο και το κλάμα σου.

Το μόνο που μπορούσα να δω απ’ τη θέση μου,
ήταν οι κύκλοι από καπνό που ανάπνεες.
Και ήθελα να σου κλείσω το μάτι
το δεξί
και ας μην το ξανάκανα ποτέ μου.

Αν τα προβλήματα σου είναι πολλά,
δώσε μου να λύσω έστω και ένα.

Τίποτα δεν έκανα για σένα.
Αν και σε έσωσα από βέβαιο θάνατο – ακόμα
ένα…
Πιο μελαχρινό,
πιο ώριμο,
πιο σέξι.

Είναι κυρίως τα βράδια που διψάω
γιατί σε σκέφτομαι πολύ
και ιδρώνω.

Ο αέρας της νύχτας έχει πια κρυώσει.
Μαύρη πάντα η σελήνη,
γένους θηλυκού.

Είναι μια από εκείνες τις μέρες
που ό,τι και να κάνω έχει ζέστη.
Και πρέπει να αποδείξω
πως μπορώ να σταθώ
έστω στο ένα μου πόδι
έστω στο αριστερό.

Δε με νοιάζει τι βρίσκεται
κάτω απ’ το πουκάμισό σου.
Ασχολούμαι με την αγάπη,
μα όχι σε τέτοιο βαθμό.

Είμαστε δύο τελευταίες στιγμές
τίποτα άλλο.

Αν κάποια μέρα αγγίξω το Τέλειο,
με πάσα λεπτομέρεια
τις απορίες σου θα λύσω.
Μεγαλώσαμε και πρέπει να παραδεχτούμε
έρωτα κάναμε
μα δεν κάναμε παιδί.

Το λάθος είναι
που δεν λες να καταλάβεις το λίγο σου.
Τα ρούχα που φόρεσες βαριά
για τη γη των γυμνών και των ξένων.

Μ’ έχεις κάνει να περπατώ στα σκοτεινά
και σημασία να μη δίνω στην Αγάπη.

Το φεγγάρι λιγόστεψε
κι άλλο πια δεν βαστάει
τις παραξενιές σου να μετράει
και με κούφια λόγια
να σε ντύνει το πρωί.

Κάποιος πίστεψε σε μένα,
και έχει αρχίσει στη θάλασσα
αναταραχή.
Σου `πα μην λες το όνομά μου πολύ
Αν το ακούσει η Ζωή,
θα τρομάξει.

Μην προσπαθείς τόσο πολύ.
Η άσπρη μέρα που θα `ρθει
θα `ναι γεμάτη χιόνι.

Και μην κουράζεσαι πια πολύ
οι μέρες σου όλες άσπρες,
όλες οι μέρες
χιόνι.

Δεν ξέρω κατά πόσο για όλα αυτά
ευθύνεται το πρωί,
το μεσημέρι,
το βράδυ
ή τα ταξίδια
που δε σώσανε να γίνουνε ποτέ.

Μου `μαθες τα αρχικά της καληνύχτας,
και ξέρω τώρα πια
πότε νυχτώνει.

Πονάω...
σε γόνατα, δάχτυλα, χείλη.
Μα πιο πολύ πονάω
που έφυγες πριν ένα λεπτό,
χωρίς να δεις που πονάω
να πονέσεις.

Ο κόσμος Σάββατο βράδυ δεν αγαπάει.
Είπε να περιμένω Κυριακή.
Ο κόσμος Σάββατο βράδυ ούτ’ απαντάει.
Και μου `πε πάλι να ρωτήσω Κυριακή.

Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει,
κρατάει όμως πολύ,
και σώθηκε η υπομονή
από την τόση ζέστη.

Τη νύχτα που διάλεξες να με ερωτευτείς
ήμουν ακόμα παιδί,
από άγνωστη ήσουν για μένα φυλή
και ανάποδα έβαζες τα βράδια το σταυρό σου.

Έχω πια χάσει την αίσθηση του χρόνου,
την έχω αφήσει στο παγκάκι της γειτονιάς.
Εις γνώσιν μου κείτεται εκεί τα τελευταία οχτώ
χρόνια.
Αν είναι εκεί!
Κι αν είναι οχτώ!
Αφού έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου.

Μην μιλάς άλλο για όνειρα τα βράδια…
Δεν υπάρχουν πολλά
στη ζωή να με κρατήσουν.
Λίγος καπνός,
μια βότκα
και ένα πορτοκάλι.

Λένε τα δύσκολα περνούν μα σ’ εμένα επιστρέφουν.
Ταξίδι δεν κάνει πια κανείς
και όλοι φεύγουν.
Μυριάδες πέτρες ρίχνω στη θάλασσα
που πάντα
σε στοχεύουν.

Θα μπορούσα να σου δώσω
λίγη απ’ τη θλίψη μου
είναι ξανθιά, είναι λεπτή και έχει όμορφα μάτια.
Την κρατώ ζεστή, κάτω απ’ το μαξιλάρι
μέχρι που βαραίνουν οι ώμοι τα βράδια.

Θα μπορούσα να σου δώσω αρκετή απ’ τη θλίψη
μου,
μα φοβάμαι
μη δεθείς κι εσύ μαζί της.

Δεν είναι οι λέξεις, μην το πεις.
Άλλοι ευθύνονται
για την κατάντια της αγάπης.

Δεν καταλαβαίνω,
γιατί ενώ εγώ ελπίζω πολύ,
όλοι λένε πως δεν έχω καμιά ελπίδα.

Λες "πώς να φανταστώ τη ζωή μου
χωρίς εσένα"
και λέω "τρέχα, θα αργήσουμε,
έρχεται ο κατακλυσμός".
Και αν χαθούμε εμείς,
θα εξαλειφθεί το είδος μας,
που είναι το πιο Ωραίο,
το πιο Φαντασμαγορικό.

Σου επιτρέπω να με κοιτάς όλο το απόγευμα
μα να με αγαπάς μονάχα το Σεπτέμβρη.

Συντηρούμαι για σένα χρόνια κάτω από πάγους
και διατηρούμαι για σένα στα πιο βαθιά κρύα νερά
που κοιμάμαι και ξυπνάω δε ρωτάς
και έχω παγώσει τόσα χρόνια για σένα
απ’ την κορφή ως τα νύχια ολοκληρωτικά.

Ό,τι αργεί να τελειώσει,
κρατάει λιγότερο.
Ειδικά όταν περπατάς με το χέρι στη μέση.
Και δεν αγγίζεις,
δεν ακουμπάς,
μα μόνο κρατάς
ουδέτερες στάσεις.

Το πριν, το μετά και το τώρα
ώρες πολλές μίλησαν και δεν τα βρήκαν.

Μια φορά και έναν καιρό,
στη ζωή μου άργησες πολύ να γυρίσεις.
Ήρθες πάνω στο γλέντι, ήρθες πάνω στο φως.
Κόπιασε.
Στο τραπέζι μου πάνω φρούτα,
πικρός καφές
και παξιμάδι.

Μια φορά και έναν καιρό
της Αγάπης ζήτησα να μ’ αγαπήσει.
Την βάφτισα κάτι ολότελα απλό
που έμελλε να γίνει το όνομά σου.

Θέλω να σου μιλήσω
για το Τέλος του Κόσμου.
Να σου αριθμήσω
τα όσα με ενοχλούν πριν κοιμηθώ τα βράδια.
Οφείλω να πω:
τα σφάλματα είναι τώρα δεκατρία.
Περιττός αριθμός
Μες στο ζυγό της αγάπης.

Περπατώ
όπου δεν μιλά κανένας.
Για το μακριά σου ευθύς κινώ
με θυμό,
κουπί,
κι αέρα.

(Δεν καταλαβαίνεις τι λέω,
πόσο μάλλον αυτό που θα `θελα να πω).

Μυρίζει θάλασσα η κάθε αυγή...
Θα `ναι μάλλον
που σκέφτομαι το κύμα.

Ό,τι μπορεί να κάνει ένα αγόρι με ένα κορίτσι
το έκανε ο Χριστός με όλο τον κόσμο.

Δεν ξέρω να αγαπώ.
Μα ξέρω όμως να σκοτώνω.
Φέρε μπροστά μου εκατομμύρια στρατό,
και αν είσαι μέσα εσύ
σκοτώνω.

Αγόρασα σήμερα
με το νήμα των χεριών σου μια
Ελπίδα.
Γυναίκα έμοιαζε,
ίδια καταιγίδα.
Στα πόδια μου σύρθηκε,
τρεις φορές μ’ απαρνήθηκε,
γύρισε,
με κοίταξε
και γέλασε δυνατά.

Πάνω που πίστευα
πως είχες τελειώσει αρχίνησες,
μα την καλή μου διάθεση
δεν είχα ετοιμάσει,
μια σούπα ζεστή να σου φτιάξει
(τις τσάντες απ’ τους ώμους να σου πάρει)
και με ευλάβεια απ’ τη ζωή μου
να σου δείξει πώς θα βγεις.

Ο χόρος, ο Χρόνος και ο Χάρος
είναι αφέλειες που ξεκινάνε από Χ.