Ομλία δήθεν
σε ροζ απόχρωση
μαθαίνω να τρίβω τη σκουριά μου
(το καλαφάτισμα αυτό μου επιφυλάσσει
εκπλήξεις και χάσματα)
οι δάφνες δρέπονται από μόνες τους
μακάριοι οι αδιάφοροι

πρόσοψη των ρεόντων
πραγμάτων
η υπερβολή εξατομικεύεται
οι αργυροπηλώδεις λέξεις
θάλλουν αλλού – αθέατες
το έσωθεν τοπίο
πρόσφορο τόπι

"αν ήταν μόνο η πίσσα"
το γριφώδες ψωμί
το άρτιο δέον να κουτσαίνει
η επαφή με το μυθικό σώμα
να αναιρείται
σε κάθε καμπή
τα αισθησιακά
τα ευκταία
τα επακριβή
όλα στον αέρα

το σήμερα στηρίζει
την παγκόσμια θλίψη

το παρόν υλοτομείται
αιχμές για διαφανείς ορίζοντες
ευοίωνη διαχείριση
των τερπνών – τι είναι λοιπόν
το παυσίπονο αυτό
μπροστά στη διάρκεια
στη δ-ι-ά-ρ-κ-ε-ι-α
του άλγους;

το μέλλον είναι δίπλα μου – ασυζητητί
this is europe
καθηλωτική doly
για κάθε χρήση

το τοπίο – ρηχό πιάτο
ελάχιστα παρόν
δεν λέει να βγει από το τόπι του

η θάλασσα σχεδόν απούσα
στα επουσιώδη
αδρανές σώμα
ωστόσο.