Άλφα θέλω ν’ αρχινήσω
κάτι πολύ απτό
μέχρι αφελείας

πάνω στο βασάλτη
της δυσλεξίας μου

η ευτυχία
να μην μπορείς να βγεις
από το ρούχο σου

όταν το καλοκαίρι μπαίνει στην πόλη
τα παιδία έχουνε στραγγαλίσει
τ’ όνειρο
κι είναι τα πρόσωπα
κλειστές βεντάλιες

η ώρα κι απόσταση
δεν αλλοιώνουν τη σκιά σου
ρίζα βαθιά πικροδάφνη
που γονατίζεις τα μάρμαρα

η τραγωδία όταν φτάνει
στις τελευταίες κερκίδες
στολίζει τα μαλλιά της
με πευκοβελόνες

άλμπουμ του πατέρα:
φωτογραφίες απ’ το Σαγγάριο
φωτογραφίες από τη Σμύρνη
φωτογραφίες του Εσκή Σεχίρ

παρακάτου κλαίει
ένα ζωγραφισμένο σκυλί

Το αίμα το αίμα να τρέχει σαν τις νύχτες
της Τρανσυλβανίας
την ώρα που σερβίρονται τ’ απεριτίφ
και τ’ Οριάν Εξπρές τρο-χο-πε-δεί
χιλιάδες λεύγες
υπό το Αιγαίο

Προσοχή: εύθραυστες γέφυρες ήχων
φράσεις από εικόνες πολύγλωττες που
τρεμοσβήνουν

στ’ αναμεταξύ κάθε νύχτα γεννιέται
κι ένα νέο ουράνιο βαρίδι
αλλιώτικο από τ’ άλλα

ο θείος μου Γεώργιος
μα και Θεόδωρος (ο Τύρων)
ανάπηρος από ελαφρά κρυοπαγήματα
της Αλβανίας
όλο περνάει καβάλα στο γαϊδούρι του
και τραγουδάει
Κορόιδο Μουσολίνι...

σύγνεφο και το ξέρεις
πως σε παίρνει το κύμα
και σε ταξιδεύει

και δεν έχεις ελπίδα
να γυρίσεις ξανά

πριν να `ρθούν
οι γαλάζιες βροχές
πριν να βγουν

τ’ αυριανά τα ποτάμια
από την κοίτη τους

στους χαλεπούς καιρούς
μας σώζει/δεν μας σώζει
η αποκοιμισμένη
κι ο νέος τριακονταετής εμφύλιος
των ρόδων

υποχωρείς ολοένα
στου Σολωμού τ’ ανορθόγραφα
ενώ τα ηλιογάβαλα αγάλλονται
στη λαμπερή σου ορφάνια

νέα γραμμή αντιβάμπ
τ’ αδειανά τους πουκάμισα
stabile – mobile
στα πεδία του ΄Αρεως
κι εσύ τρέχα γύρευε
λιλιπούτειο μετάξι

Κύμα Λύβιο
απόψε αλαλάζουν τα κύμβαλα
κατασφαγιάζονται οι λύρες
απόψε φρικιούν οι ωδές του Συνέσιου
μεσογειακή μου αδελφή
ταρταρούγα

ντεκολάζ
ή αποκαλύψεις πολύχρωμες
μ’ εγκαυστική νωπογραφίες καί τέμπερα:
Κυρή...Κερύνεια
Μυριόβιβλος
Ζάκανθα

λέξεις με λέξεις
τοπωνύμια και χρώματα
όταν παίζουν τη νάουγκα
όταν χτυπούν τα ξυλόφωνα
όταν πικραίνεται το "κοπέλλιν"
ο Βησσαρίων
όταν γελούν τα παρδαλά
ερίφια

ακριβοθώρητα και άλλα
χωρίς προϊδεασμένη χρησιμότητα κύκλοι ανοιχτοί
σαν του Δομήνικου μετέωροι
που δε θέλουν να κλείσουν
που δεν κλείνουν μάτι
που δε γίνεται να κλείσουν
όσο υπάρχεις Εσύ

ένα ένα προβάλλουν
τα βαριά ιδεογράμματα της μετα-
ιστορίας
κι η μνήμη Σολάρις
ασυναίρετη αυγή
επιστρέφει και μου και
σου καίει
τις ζω(ο)φόρους