Επιτέλους, δεν προσπαθώ
κάτι να σου πουλήσω.
Να σου μιλήσω, θέλω,
για κείνα τα υπάρχοντα
που απ’ το σεισμό
κατάφερα να σώσω.
Και βάσταξε ο σεισμός
πολύ καιρό. Με πέτρες
έμαθα να μετρώ και των πουλιών
και των φιλιών τ’ απολιθώματα.
Είχανε χρώματα τα μάτια
που κοίταξα. Άνοιξα
μια τεράστια καρδιά και
πάνω της έπεσα όπως σε λήθαργο.
Μάγισσα έγινα.
Ξέρω
τι κρύβει το χέρι σου
όταν απλώνεται μαζί μου να παίξει.

Και είναι αδιάφθορη
η καρδιά μου ο γίγαντας
μέσα στο πλήθος και είναι
κόκκινη η καρδιά μου ο μάρτυρας
μέσα στη νύχτα.