Για κείνα, σου λέω, τα παιδιά
που ξαφνικά ψηλώνουν
μετά την αρρώστια τους.

Κι εσύ μεγάλωσες,
λες του παιδιού να καθίσει.
Να παίξει, του λες
να γελάσει.
Του λες να πει
και να φάει.
Να κοιμάται
να ξυπνά
του λες.

Εκείνο σε κοιτά
κάτω απ’ τα λόγια
κάτω απ’ τα σκαλιά
στο αλεξίσφαιρο γιλέκο.

Δεν μπορείς να κρυφτείς.