Ζούσε
με το ίδιο φιλόξενο κορμί
κάτω απ’ τα κομψά του ρούχα
με το ίδιο παιδικό χαμόγελο
κάτω από την ώριμη έκφραση των συναλλαγών.

Κάθε πρωί
φώναζε τον ίδιο ουρανό να του φυλάξει
τ’ απομεινάρια των ονείρων.

Κάθε βράδυ
κρεμούσε τις ίδιες καθημερινές χειραψίες
μαζί με το σακάκι
είχε
τα ίδια σπάνια πουλιά μες στη φωνή του
όπως και τώρα
που `γινε διάφανος
για μένα.