Έχω ένα σπίτι πατρικό εκατό χρονών
ένα ερείπιο όπου πια μόνος μου μένω
μα από καιρό ένα στοιχειό στήνει χορό
με κάποιον άλλον κάθε βράδυ καλεσμένο

Καλεί προχτές το Ρήγα το Βελεστινλή
πώς να χωρέσει σε ένα σπίτι ο Θούριός του
μιαν άλλη νύχτα της Βιζύης τον τρελό
για το αμάρτημα έλεγε της μητρός του

Με τα όνειρα μου παλεύω
λόγια σκιές παγιδεύω

Τις προάλλες φέρνει το στοιχειό μια Μαριγώ
που με μιαν ένεση βιάστηκε να μ’ αφήσει
άλλοτε πάλι του Τζον Λένον η φωνή
μες το ερείπιο έρχεται να μου τραγουδήσει

Κυνηγημένος απ’ τον ύπνο μου περνάει
ένας προπάππος μου απ’ τη Τσατάλτζα αγρότης
ο Λέο Τρότσκι πέφτει και παραπατάει
μόνος κι εξόριστος στο Μέξικο προδότης

Με τα όνειρα μου παλεύω
λόγια σκιές παγιδεύω

Φοβάμαι μήπως το στοιχειό εξαφανιστεί
μήπως και χάσω τις απρόοπτες βίζιτές του
κι ας έχω πια τον ύπνο μου απαρνηθεί
τι είν’ ο άνθρωπος χωρίς τις εμμονές του

Με τα όνειρα μου μου παλεύω
λόγια σκιές παγιδεύω
με τα όνειρά μου παλεύω
λόγια σκιές παγιδεύω