Υγρό σκοτάδι σε χαϊδεύει
το δειλινό σε σημαδεύει
πετώντας φλόγες στην πληγή,
στην αλλαγή.

Τα χρώματα στην εξορία,
πάλι θα γράψεις ιστορία,
αναπαράσταση ζωής εφηβικής.

Στον μπαλωμένο σου ουρανό
αρνήθηκες τον κεραυνό
και δε θα βρέξει.
Όλα θυσία στη σκουριά,
έκλεισ’ η πόρτα σου βαριά,
χωρίς μια λέξη.

Ο δρόμος ήτανε μεγάλος,
ας τον περάσει κάποιος άλλος.
Μισό ταξίδι να μην πας,
δεν αγαπάς.

Φυλάει ο χρόνος τις εικόνες
κι εκείνες θέλουν να `ναι μόνες,
όχι σχισμένες, μα θολές,
σαν απειλές.