Το κορίτσι βούλιαξε
στο μεγάλο βάλτο.
Ένας σκύλος ούρλιαξε
μες στην ερημιά.

Για τη νύχτα μίλα μου,
το λυχνάρι πάρ’ το.
Σαν τη Φιλομήλα μου
δε θα βρω καμιά.

Σκότωσα το διάκονο
μες στην εκκλησία.
Πίκρα και παράπονο
δεν υπάρχει πια.

Τίναξα απ’ τον ώμο μου
την απελπισία,
χάραξα το δρόμο μου
στην κακοτοπιά.

Ήρθαν άγρια κύματα
ένα δύο τρία
κι από τ’ αμαρτήματα
πήραν τα μισά.

Κι είπανε πως άμυνα
κράτησαν στην Τροία
δυο μικρά κυκλάμινα
δυο πουλιά χρυσά.