Μεγάλο τ’ Αρχιπέλαγο
κι η νύχτα δίχως ταίρι.
Ατίθασο τ’ αγέρι,
θεριέψανε τα κύματα
και πνίξανε τ’ αστέρι.

Ολόρθα τα κατάρτια μας!
Με φόρα τα κουπιά μας
σφυροκοπούν τη μπόρα
και τα πουλιά σημάδεψαν
του γυρισμού την ώρα.

Σαν έρθει το ξημέρωμα
κι η μπόρα σταματήσει
κανείς δε θα μιλήσει,
γιατί η στεριά που φάνηκε
χαμό θα μας χαρίσει.

Γιατί η στεριά που φάνηκε
δε μας καλωσορίζει.
Ποιος τάχα την ορίζει;
Κι έγινε ο πόθος μας πουλί
τους ουρανούς να σκίζει.