Εκεί που πέφτει κεραυνός
είναι ο δικός μου στεναγμός
και ο μεγάλος μου καημός
δεν έχει τέρμα.

Κι όπως φυσάει ο βοριάς
παίρνει το κλάμα της καρδιάς
που κλαίει για σένα.

Ποιος το `λεγε ποιος
πως θα `ρθει ο καιρός
ποτήρι πικρό εσύ να μου δώσεις.

Πώς μπόρεσες πώς
σαν να `σουν εχθρός
μια τέτοια καρδιά
εσύ να προδώσεις.

Δεν το φανταζόμουν
πως θα μ’ αρνηθείς
και θα με προδώσεις
δίχως να ντραπείς.

Εκεί που ακούγεται βροντή
κι αντιλαλούνε οι ουρανοί
είναι η δική μου η φωνή
που σε γυρεύει.

Και μες στης μπόρας το νερό
είναι το δάκρυ το πικρό
που δε στερεύει.

Ποιος το `λεγε ποιος
πως θα `ρθει ο καιρός
ποτήρι πικρό εσύ να μου δώσεις.

Πώς μπόρεσες πώς
σαν να `σουν εχθρός
μια τέτοια καρδιά
εσύ να προδώσεις.

Δεν το φανταζόμουν
πως θα μ’ αρνηθείς
και θα με προδώσεις
δίχως να ντραπείς.