Βαδίζει μέσ στην ερημιά
μια μάνα πικραμένη
και στου παιδιού τη έφτασε
το μνήμα δακρυσμένη.

Του φωνάζει μα δε βγαίνει
είναι η πόρτα, η πόρτα του κλεισμένη.

Γιατί παιδί μου δεν ακούς
τόσο βαριά κοιμάσαι,
εστέρεψε το δάκρυ μου
γιατί δε με λυπάσαι;

Του φωνάζει μα δε βγαίνει
είναι η πόρτα, η πόρτα του κλεισμένη.

Θα `ρθω κοντά σου γρήγορα
να μείνουμε αντάμα
δε θα σ’ αφήσω μες στη γη
να μένεις δίχως μάνα.

Του φωνάζει μα δε βγαίνει
είναι η πόρτα, η πόρτα του κλεισμένη.