Χαζεύω όλα σου τα απωθημένα,
πια είναι τόσο φανερό
έστησαν ξέφρενο χορό
στου μυαλού σου τον πυθμένα
και σε θέλουν
περισσότερο από μένα.

Πως μπορείς να κουβαλάς
τόσους τόνους μοναξιάς
με τα χέρια σταυρωμένα;
Σε ποιον δαίμονα
χρωστάς και σου πήρε μονομιάς
πρόσωπα αγαπημένα;

Μαζεύω όσα μου είχες φυλαγμένα,
όσα ακόμα έχουν σφυγμό
ας σωθούν στο δειλινό
πριν σκουριάσουν στο τέλμα.
Σε ποιον άγγελο ζητάς
να σου φέρει μονομιάς
πρόσωπα αγαπημένα
στο τέλμα…