Θα σου κάνω, μια κι απόψε, σερενάτα,
για στερνή φορά θα πω, απ’ την αρχή,
τα παράπονά μου όλα στην αράδα,
ν’ ανασάνει η φορτωμένη μου ψυχή.

Απορώ, μου λες, για την υπομονή σου,
με βαριέσαι, σε σκοτίζω, δε με θες,
σ’ ενοχλούνε και τα λόγια και η φωνή μου,
μου το είπε η φιλενάδα σου προχτές.

Κάποιος όμως σου γυρίζει τα μυαλά σου
γιατί, άλλοτε ζητούσες να σου πω,
κάθε βράδυ, κάτω απ’ τα παράθυρά σου,
με κιθάρα, τον παλιό μου αυτό σκοπό.

Με σιχάθηκες κι εμέ και την καντάδα,
δεν σε μέλλει πια για `μέ τι θα γενώ,
μου το είπε η πιο πιστή σου φιλενάδα
και το βλέμμα που μου ρίχνεις σαν περνώ.

Συμπαθείτε, γείτονές της, που ταράζω
μέσ’ στον πρώτο σας τον ύπνο, έτσι, συχνά,
τελευταία πια φορά που αναστενάζω,
συμπαθείτε, είναι καημός που δεν περνά.

Μόνο αυτή τη μαυρομάτα, την πλανεύτρα
που φωλιάζει στη δική μας γειτονιά,
να προσέξετε πολύ γιατ’ είναι κλέφτρα,
μην σας κλέψει των παιδιών σας την καρδιά.

Θα σου κάνω, μια κι απόψε, σερενάτα...