Το καράβι λύνει κάβους
για διάλυση σαλπάρει
της ζωής του οι αναμνήσεις
φορτωμένες στο αμπάρι

Και ο γέρος στο λιμάνι
το κοιτάει χωρίς μιλιά
ένα δάκρυ που κυλάει
του θαμπώνει τη ματιά

Χρόνια φύγανε σαν ώρα
στων πελάγων τη βουή
να θυμάσαι στόχω πεί
τα καράβια έχουν ψυχή

Με χαμόγελο ο χρόνος
από μακριά κοιτάει
είναι αυτή η δύναμή του
αγάπες και καράβια σπάει

Κι όπως φεύγει το καράβι
πού πηγαίνει για στοχάσου
τι είναι αυτό που μου θυμίζει
είν΄τα μάτια τα δικά σου