Πνίγουν τις λέξεις, ποταμός τα δάκρυα, στεναγμέ μου
μα μες στα φύλλα της καρδιάς, κρατώ σε άγγελέ μου.
Έφυγες πήγες πέταξες μικρό μου χελιδόνι
και πίκρες πίσω άφησες, καρδιά να μαραζώνει.

Μέρα και νύχτα σε ζητώ , όσοι κι αν έρθουν χρόνοι
Μια αχτίδα φως μες στη ζωή , να δω πως ξημερώνει
Τη γη θα ρίξω ανάποδα, για να σε φέρω πίσω
Χαρά τα δάκρυα να γενούν νυφούλα να σε ντύσω.

Τη μέρα που εμίσεψες , σταμάτησε ο χρόνος
και μες τις φλέβες μου κυλά αδιάκοπα ο πόνος.
Ματώνω με τη σκέψη σου, του ήλιου θυγατέρα
θα το φωνάξω ν ακουστεί , στον Άδη σαν φοβέρα.