Τα ποτάμια να στερέψουν
κι απ’ τις βρύσες να σωθούνε
και στα χείλη τα δικά σου
απ’ την δίψα να καούνε.

Όπως έκαψες εμένα
έτσι να καεί η καρδιά σου
και νερό να μου γυρεύεις
να σου σβήνω τη φωτιά σου.

Ούτε δέντρο μαραμένο
να μην βρίσκεις να καθίσεις
κι απ’ τον ίσκιο του ακόμα
περιφρόνηση να βρίσκεις.

Όπως έκαψες εμένα
έτσι να καεί η καρδιά σου
και νερό να μου γυρεύεις
να σου σβήνω τη φωτιά σου.

Μια αγάπη προδομένη η καρδιά σου
αν γνωρίσει τότε πια θα καταλάβεις
πόσο μ’ έχεις αδικήσει.

Όπως έκαψες εμένα
έτσι να καεί η καρδιά σου
και νερό να μου γυρεύεις
να σου σβήνω τη φωτιά σου.