Και ακόμα μες στο στρώμα κρύβω προσευχές
σε νεράιδες βασιλιάδες άστρα τις αυγές.
Και πιστεύω σε ραβδάκια μάγια και κυρές
που εδρεύουν στον αέρα σε κρυφές σπηλιές.
Και ακούω τις κραυγές που πέφτουν στις γραμμές
από τις προσαγωγές τις νύχτες γειτονιές που καίνε.

Όλοι οι μεγάλοι ήταν κάποτε παιδιά, λίγοι τους όμως το θυμούνται.

Κι ο πλανήτης μου είναι μικρός σαν Κυριακή
έχει πάνω του λουλούδι μέσα σε γυαλί.
Κι είμαι πρίγκηπας μικρούλης του Εξυπερί
και μυρίζει καραμέλα πάνω μου η βροχή.
Και χρειάζομαι εξηγήσεις για όλα αυτά εκεί
που δικάζουν στον αέρα οι πολιτικοί που ποτέ δε φταίνε.

Γι’ αυτό πάρε με απ’ το χέρι γύρισε ξανά
πίσω στα γλυκά σου χρόνια στα ζεστά νερά
στο λουλούδι που στ’ αστέρια μες στη μοναξιά
περιμένει να γυρίσεις να γεννηθείς ξανά.