Στο τετράγωνο σπίτι δε φτάνει το φως
μόνο ο λύκος ουρλιάζει αλυχτάει σιωπηλός
σου χαιδεύει τα μάτια σε γδέρνει τυφλός
κι ο αέρας αδειάζει αδειάζεις σκυφτός.

Στο τετράγωνο σπίτι αγκαλιάζεις κορμιά
μα τα μάτια σου ψάχνουν το λύκο μακριά
να φυλάει τις ανάσες να μη σ’ ακουμπάν
και στ’ αστέρια χυμάει λευκή παγωνιά.

Στο μικρό στο μεγάλο εδώ θα ακούς το ρε το μι απ’ την ηρεμία.

Στο τετράγωνο σπίτι η μόνη φωνή
κατοικεί σε μια τρύπα στενή φυλακή
τρώει τη σάρκα της πίνει απ’ την άδεια πληγή
και θρηνεί με καημό το χαμένο παιδί.

Μα η αλύτρωτη φλόγα φωλιάζει βαθιά
μες στα μάτια τα μέσα τα άγρια πουλιά
και ακούω στο μικρό στο μεγάλο εδώ
το ρε και το μι απ’ την ηρεμία.

Άιντε δεν μαραίνεται
μον’ πικραίνεται
και βαράει στα στήθια.

Κλαίει αχ και ματώνει βρε
μα δε μένει ορέ
αχ στιγμή στα δίχτυα.