Αφήσαμε στα ψηλά τους χαρταετούς που μας πήραν τη φωνή
και χορεύουμε σιωπηλοί
πάνω από τα σπίτια μοναχοί.

Και γίναμε κομματάκια από χαρτί που αφήσανε τη γη
γιατί στον αέρα είν’ ωραία
δε θα γίνουμε πια στάχτη ούτε οργή.

Στον ύπνο μας είμαστε δοξάρια και χορδές
μα όταν ξυπνάμε έχουμε κουμπάκια και ραφές.

Κι απ’ τις οθόνες δραπετεύουμε ξανά μ’ ελικόπτερα σα hollywood
γιατί στον αέρα είν’ ωραία
δε μας πιάνουν δε μας έχουν στη σκουριά.

Και τα μωβ μολύβια βγήκαν μες στη νύχτα
για να ζωγραφίσουν στις σκιές που πνίγουν
τις ψυχές που ζουν στους υπολογιστές
που δε μιλούν, δε βλέπουν, δεν ακούν, δεν έχουν.

Και τα μωβ μολύβια ζωγραφίζουν μίλια
για να ταξιδέψουν οι χαρταετοί πριν πέσουν.