Αδέλφια εσείς μετά από μας που ζείτε
σκληρή για ελόγου μας μην έχετε καρδιά,
σπλαχνιά να μας χαρίσετε αν μπορείτε,
ταχιά θα βρειτε απ’ το Θεό παρηγοριά.
Στο βρόχο εδώ μας βλέπετε πεντ’ έξι:
Φαί `χε το κορμί μας μπουκωθεί
μα τώρα πια εφαγώθη κι έχει ρέψει
και στάχτη ο σκελετός μας θα χυθεί.
Η χλεύη σας επάνω μας μην πέσει,
δεηθείτε του Θεού να μας σχωρέσει!

Κουφοί στο σπαραγμό μας μη σταθείτε
κι ας έβγαλαν οι δικαστές βουλή
για θάνατό μας. Βέβαια, συμφωνείτε,
μυαλό πηγμένο δεν έχουν οι πολλοί.
Σχώριο για μας, μια κι είμαστε νεκροί,
πάρτε απ’ το Γιο της Άσπιλης Μαρίας
το έλεός του μη μας αρνηθεί
σαν πέφτει ο κεραυνός της αμαρτίας.
Πεθάναμε, η ψυχή μας μην πονέσει,
δεηθείτε του Θεού να μας σχωρέσει!

Μας έπλυνε, μας ξέβγαλε η βροχή,
στον ήλιο τα κουφάρια μας μαυρίσαν,
κοράκια μας τυφλώσανε αδελφοί,
τα φρύδια και τα γένια μας μαδήσαν,
δεν είχαμε γι’ ανάπαυση στιγμές,
σέρνει μας άνεμος σε δρόμους και σε ρείθρα,
πιότερες πάνω μας των όρνιων οι νυχιές
παρ’ όσες βελονιού σε δαχτυλήθρα.
Στο σνάφι μας δεν έχετε εσείς θέση,
δεηθείτε του Θεού να μας σχωρέσει!

Πρίγκιπά μου Ιησού που εξουσιάζεις,
φύλαγε ο Άδης μη μας υποτάξει:
Για εκεί οβολό δεν έχουμε, ούτε πράξη
κι ούτ’ εμπαιγμός, αδέλφια, θα χωρέσει.
Δεηθείτε του Θεού να μας σχωρέσει!