Μαχαίρι εκοροϊδεύανε
και το περιγελούσαν,
εφτά σπαθιά που χόρευαν
κι εφτά φωτιές πηδούσαν.

Μαχαίρι εμοιρολόγαε
τη μοίρα καταριόταν,
την περηφάνια ενός σπαθιού
ποτέ δε θα χαιρόταν.

Τι κι αν σε ζωνη κρύβομαι
τη λύτρωση να δώσω;
Πάντα κρυμμένο μ’ έχουνε,
σπαθί να μην προδώσω.

Ποτέ δε θα γενώ σπαθί,
πάντα θα’ μαι μαχαίρι,
να κλαίω την περηφάνια μου,
σ’ ενός φονιά το χέρι.