Καντίνι διάφανο κιθάρας ξεχασμένης,
το δάχτυλο έβαλα ν’ ακούσω την ηχώ.
Κρότος ακούστηκε και σαϊτιά ανέμης
και με τραβάει σε παραμύθι μακρινό.

Αλλάζει όψη μοιάζει γυάλινο δοξάρι,
υψώνεται όρθιο και πάλλεται αργά.
Οργάνου γητευτής σε βιόλας χάρη.
Κορμί αντρικό μέσα σε έρωτα φωτιά.

Κορίτσια πήδησαν που χόρευαν σε κρήνη,
του φέρνουν δώρο ελεφαντόδοντο ινδικό.
Και εκεί απαλά στης φαντασίας τη γαλήνη,
πλήκτρο σε πιάνο αποκοιμήθηκε, λευκό.

Είδε σε όνειρο πως ήταν μελωδία,
μπαλάντας ήχος με τιράντο αγγελικό.
Είδε πως μόνο του γινόταν συγχορδία
και κάθε παύση του κρατούσε μυστικό.

Καντίνι διάφανο σα βγήκε απ’ τ’ όνειρό μου,
δεν ήταν τίποτε σπουδαίο- μια χορδή.
Καντίνι δάκρυ ανεβάζει το σφυγμό μου
και μία φάλτσας συγχορδίας μουσική.