Πλήθος της γης προσκυνητές
λυγούν τη μέση τους μπροστά του,
κι αυτός στην πύλη φωτεινός,
Θεός στην άσπρη φορεσιά του!

Μα ένα παιδί, τρελό παιδί,
που αλήθεια φόραγε και γύμνια,
ζούσε σε περιβόλι μοναχό,
ρόδο που άνθιζε παραμιλούσε:

Δεν έχει ρούχα ο Θεός!
Ρούχο αδειανό μας διαφεντεύει.
Ρούχο αδειανό που προσκυνάς,
γυμνός στα ρούχα σου, και το πιστεύει.

Κινάει του κόσμου ο περβολάρης,
που αγκάθι πότιζε της γης πικρό
και σε δρεπάνι καβαλάρης,
κόβει του ρόδου τον ανθό.

Κι ένα παιδί, τρελό παιδί,
που έξω απ’ τη γύμνια του ψηλά πετούσε,
στου παραδείσου την αυλή,
ρόδο που άνθιζε, παραμιλούσε:

Δεν έχει ρούχα ο Θεός!
Τρελός μονάχα το πιστεύει.
Της γης τον κόσμο το γυμνό,
ρούχο αδειανό τον διαφεντεύει.