Ξαναδιαβάζω τη μικρή την αγγελία,
που γράφει πάνω πως ζητείται γνωριμία,
και το τηλέφωνο μου φαίνεται γνωστό.
Σ’ αυτό το ίδιο, πιο παλιά, τηλεφωνούσα,
ώρες ατέλειωτες γι’ αγάπη σου μιλούσα,
και απ’ αυτό, μου ’πες χιλιάδες "σ’ αγαπώ".

Και συλλαβίζω, έξη, τρία, εννέα, δύο...,
στα μάτια μου κυλάει ένα δάκρυ.
Θεέ μου, πώς φτάσαμε κι οι δύο
στις αγγελίες να ζητάμε μιαν αγάπη;

Θα σκίσω αμέσως τώρα την εφημερίδα,
θα πω μονάχη μου πως τίποτα δεν είδα,
αφού δεν έπαψα να σ’ αγαπώ στιγμή.
Θα βγω στο δρόμο και στο σπίτι σου θα τρέξω,
θα πω, τυχαία ότι πέρναγα απ’ έξω,
και αν το θες, να κάνουμε οι δυο μας μιαν αρχή.