Σε πρόσμενα στο γαλανό ηλιόλουστο νησί
να `ρθεις στεφανωμένη
με λεμονάνθια, να φοράς γιρλάντες από γιασεμιά.
Τι θες εδώ στην ερημιά;
Τα μονοπάτια είναι πολύ στενά κι είν’ άναστρο το βράδυ
κι είν’ οι γκρεμνοί σα χάροι γύρω,
πού πας μονάχη; Δε φοβάσαι το σκοτάδι;
Δος μου το χέρι σου, το χέρι σου αδερφή κι εγώ να τα `βρω ξέρω
όλα τα γκρεμνά του χαμού και του σωσμού τα μονοπάτια
μοναχά να μου φέγγουνε τα φωτεινά σου μάτια.
Δος μου το χέρι σου αδερφή και ξέρω να σε φέρω
όπου μου πεις ΕΣΥ.
Μα πώς δεν ήρθες στο νησί;