Ως πότε θα μας βάζουν, τζιμάνια, στα "ψιλά",
κατοσταριές, χιλιάδες, αράδα στην ουρά;
Μ’ ένα μας ποιηματάκι, με κάποια κριτική,
στην εφημεριδούλα την επαρχιακή;
Ν’ αρπάζουμε πασπάλαις αφ’ όλαις τις μεριαίς,
να κρύβουνε τα γέλοια με βία στις συντροφιαίς;

Κάλλιο `ναι μια φυλλάδα, κ’ εμείς μοναδικοί,
παρά μέσ’ στους αιώνες με τους στερνούς στερνοί.

Τι σ’ ωφελεί κι αν μείνεις σε μια παραπομπή;
Στοχάσου πως για τούτο κουράστηκες πολύ!
Ενώ, τζουτζές, παλιάτσος, μπαμπέσης αν σταθείς,
μπορεί να σε προσέξουν και δυο-τρεις αφελείς.
Ξεσκίζεσαι, δουλεύεις την Τέχνη μια ζωή,
κ’ εκεί που ξέρουμ’ όλοι σε γράφει πάλι αυτή.

Μη στοχασθεί κανένας πως ήταν για σκατά
και ξέπεσ’ εδώ-πέρα να παίζει τον Πασά!
Τιμώ την αφεντιά του κι ορκίζομαι σ’ αυτό:
Σε γνώμην ειδημόνων να μην υποταχθώ!
Εν όσω ζω στον κόσμον, ο μόνος μου σκοπός
για να τους αφανίσω, θε να `ναι σταθερός.
Κι αν παραβώ τον όρκον, να πέσει μι’ αστραπή
και να με κατακάψει, σα να `χα λογική.

Μπογιές, τσανακογλείφτες, τσολιάδες, μανιακοί,
στραγαλατζήδες, πάμε, για μιαν "Αληθινή"
(Τάχατες) "Ιστορία" να ζωσωμεν σπαθί
κι οτ’ είμασθε βλαμμένοι παντού να ξακουσθεί.
Να βάλωμεν αδέλφια, ξαδέλφια και γονείς,
τους φίλους, τα παιδιά μας κι όλους τους συγγενείς.