Μιλούσε περήφανα, ωστόσο
κάτω απ’ τα λόγια του διακρινόταν
κάποιος τόνος απολογητικός
κι ονειροπόλος ταυτόχρονα. Στο σκάκι
συχνά ξεχνιόταν. Έχανε τα πιόνια του,
τον Πύργο, τ’ Άλογά του, τη βασίλισσα. Κι αυτός
έμενε μόνος να χαμογελάει ακόμη
πάνω απ’ τ’ άσπρα και μαύρα τετράγωνα. Έξω
το γήπεδο του ποδοσφαίρου, οι φίλαθλοι
και των δύο παρατάξεων, κραυγάζοντας
γροθοκοπούσαν τον Διαιτητή. Διαιτητής
ήμουν εγώ. Κι έτσι,
με ματωμένο στόμα, γνώρισα (και το `πα)
πως είχα απόλυτο δίκιο.